به نقل از «ایسنا»

نشریات دانشجویی بر تشکیل «تیم تحریریه» الزام جدی داشته باشند

تاریخ انتشار: ۶ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۸۱۸۷۷

ایسنا/ایلام بیانیه هیئت داوران دوازدهمین جشنواره نشریات دانشجویی پیام‌نور کشور که امروز توسط خداداد ابراهیمی رئیس این هیئت در ایلام قرائت شد به شرح زیر است.

ن والقلم و مایسطرون

نیک می‌دانیم که رسانه، جهان جان‌های پویاست و خون خبر در رگ‌های جهان امروز و حیاتبخش‌تر از هر مایه‌ی حیاتی  است. این رسانه است که همه چیز را شفاف می‌کند و ما بر همین اصلِ «آگاهی بخشی در مسیر شفافیت رسانه»، در «آپارتمان شیشه‌ای» ساکن شده‌ایم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امروزه جهان از مرزهای رسانه‌ی کلاسیک گذشته  است. ما نیز باید در مسیر نوبنیاد «نو رسانه»ها به کسب تجربه‌های تازه روی آوریم. به یقین، دانشگاه بر اساس نوجویی، استعداد و دانشِ جوانان در حال تحصیل‌اش، می‌تواند پیش‌قدم  و خط شکن در این عرصه‌ی خطیر باشد.   

به درستی باید گفت که تجربیات حوزه‌ی اطلاع رسانی و نشریه‌گردانیِ دانشجویی، آب حیات مطبوعات کشور است. سال‌ها و بلکه دهه‌هاست که چنین جریان سازی طبیعی و ارزشمندی، برای صاحبان راستین خبر و رسانه، قابل رصد است و کم نیستند صاحب‌قلمان بزرگ عرصه‌ی مطبوعات امروز که از همان سرچشمه‌ی حیات نشریات دانشجویی به دریای رسانه‌ی کشور پیوسته اند. این امر، الزامات بسیاری را پیش روی متولیان، بویژه در مدیریت فرهنگی دانشگاه‌ها قرار می‌دهد که بخشی از آن الزامات، توجه به ریشه، تکوین و خروجی این پدیده‌ی فرهنگی است. دانشجو قبل از اینکه به «شکل» کار نشریات دانشجویی توجه داشته باشد، باید به «خوراک رسانه‌ای» فکر کند. خوراکی که از کف خیابان‌های زندگی فردی و اجتماعی، برگرفته شده باشد. به تأکید باید گفت: مهم، داده‌های رسانه‌ای است که بروندادش می‌تواند در فُرمت‌های رایج یا نوین به دست مخاطب مشتاق برسد و موج مثبت‌اش فضای جامعه‌ی دانشگاهی را معطر نماید.  

هیئت داوران دوازدهمین جشنواره نشریات دانشجویی دانشگاه‌ پیام نور کشور، ضمن تقدیر از تلاش‌های دانشجویان مشتاق روزنامه نگاری، بنا بر ارزیابی آثار دریافتی در دبیرخانه‌ی جشنواره، نکاتی را به ضرورت اعلام و پیشنهاد می‌نماید:

از آنجا که آموزش بر هر کاری بویژه کار رسانه‌ای مقدم است، چنین ضرورتی احساس می‌شود که دانشجویان قبل از انتشار هر نشریه‌ای، الزاماً در کلاس‌ها و کارگاه‌های آموزشی با محورهای تخصصی روزنامه نگاری شرکت داده شوند و برای اخذ مجوز نشریه، ارائه‌ی چنین گواهی‌های الزام‌آوری، واجب شمرده شود.  

آشنایی تخصصی با فرمت‌های نوشتاری رسانه از جمله: سرمقاله، یاداشت، تیتر، مصاحبه و انواع آن، گزارش و... یکی از واجب‌ترین  مسائلی است که خلاء آن در آثار دریافتی به شدت احساس می‌شد. اگر چنین امری در سایه قرار گیرد، بدون شک جشنواره‌های نشریات دانشجویی نیز از مرکزیت توجه، خارج خواهند شد.  

یکی از ارکان ارزش‌گذاری نشریات دانشجویی، ورود به اقلیم جسارت‌ورزی‌های قلمی است. آوردگاهی که در آن دانشجو آورده‌اش را جسورانه به سوی مخاطب می برد. تا ضمن تجربه‌ای گرانبار، مخاطب را در دانش، احساس و آگاهی خود شریک گرداند. همان گونه که در مقدمه‌ی بیانیه آمده، خوراک تولیدی رسانه یکی از اساسی‌ترین ستون‌های یک نشریه‌ی دانشجویی است. کار سهل الوصول «کپی‌پیست» ضمن نادیده‌گیری درک بالای مخاطب، به عنوان آفتی تهدیدکننده، هویت نشریات دانشجویی را به شدت زیر سوال برده و در صورت تداوم آن، چنین نشریاتی هیچ نگاهی را به سمت خود جذب نخواهند نمود و از اولویت‌های مخاطبان به سطوح پایین، نزول خواهند کرد. متأسفانه این آفت ناسازگار، در میان آثار دریافتی، به وضوح دیده شد.

بی شک کار در نشریات، مستلزم فعالیت گروهی است، مدیران مسئولِ نشریات دانشجویی باید برای رسیدن به چنین هارمونی متداولی، به تشکیل «تیم تحریریه» الزامی جدی داشته باشند. در این صورت است که خروجی کار آنان می‌تواند غذای دلچسبی برای مخاطبان با سلایق مختلف، بویژه در جغرافیای دانشگاهی باشد.  

لزوم سیالیت و تغییر هر ساله‌ی شاخص‌ها و آیتم های داوری بنا به تغییرات شگفت‌آور عرصه‌ی رسانه، نکته‌ای نیست که مغفول بماند. بنابراین ضرورت دارد دبیرخانه‌ی دائمی جشنواره هر ساله از هیئت داوران سال قبل پیشنهادهای سازنده‌ای را در این باره بگیرد و در سالهای بعد آنها را اعمال نماید. همچنین این اختیار عمل به داوران داده شود که بر اساس اجتهاد عملی و تجربی خویش بر این آیتم ها در زمان داوری بیفزایند و یا برخی را حذف نمایند.  

همچنین برگزیدگان، در روز برگزاری جشنواره در کارگاه‌هایی با حضور داوران و کارگروه علمی جشنواره شرکت کنند و آثارشان مورد نقد، تجزیه و تحلیل قرار گیرد.  
در پایان هیئت داوران جشنواره پیشنهاد می‌نماید: یک روز به عنوان «روز نشریات دانشجویی» در تقویم وزارت علوم گنجانده شود.
خدایا چنان کن سرانجام کار
توخشنود باشی و ما رستگار   

به گزارش ایسنا، خداداد ابراهیمی، جلیل آهنگرنژاد، مریم داری‌پور و شمس‌الدین رستمی اعضای هیئت داوران این جشنواره بودند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی فرهنگی و هنری منطقه ایلام استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها استانی فرهنگی و هنری استانی ورزشی استانی سیاسی عيد قربان زنجان استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها استانی فرهنگی و هنری نشریات دانشجویی هیئت داوران ی جشنواره ی رسانه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۸۱۸۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

وجدان بیدار در جامعه بیمار

به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه هم میهن، لذا دانشجویان به علل گوناگون وارد عرصه می‌شوند تا وضعیت را اصلاح کنند، چون آنان خارج از ساخت رسمی و نهادهای مستقر هستند و منافع خاص هم ندارند و تعلق خاطر آنان به حقیقت بیش از دیگران است.

بر این اساس، جنبش‌های دانشجویی در یک کلام وجدان بیدار جامعه‌ای هستند که وجدان نهادهای رسمی آن به خواب رفته‌ است. به همین علت است که پس از جوش‌وخروش کافی و هنگامی که دیگران را هم بیدار، و دستاورد ملموسی برای جامعه کسب کردند؛ به انجام وظیفه اصلی خود که تحصیل و پژوهش است، می‌پردازند.

این مهمترین کارویژه جنبش دانشجویی است که جامعه را با تحولات ضروری آن همسو کنند. چنین وضعیتی در جهان مسبوق به سابقه است. پیشتر در جریان جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ فرانسه و نیز اعتراضات در آمریکا علیه جنگ ویتنام در همان سال که آن نبرد فرسایشی را در مسیر حل قرار داد، نمونه‌های برجسته این پدیده هستند.

امروز نیز جامعه آمریکا از حیث سیاسی دچار رخوت و‌ جمود غیرقابل‌باوری شده است. اینکه سرنوشت سیاسی چنین جامعه‌ای متأثر از نتیجه رقابت میان دو پیرمردی باشد که یکی از حیث مشاعر و قدرت دماغی دچار اختلال است و دیگری نیز از حیث دروغگویی و فریبکاری بی‌رقیب باشد و از سوی دیگر، تابویی جهنمی چون اسرائیل را در سیاست ساخته و پرداخته و پرستش کنند؛ موارد بارزی است که از بیماری سیاسی این جامعه خبر می‌دهد.

به‌علاوه، رسانه‌های سنتی این جامعه شامل رادیو و تلویزیون و نیز مطبوعات دچار چنان تصلبی در موضوع اسرائیل شده‌اند که راه را بر تحولات مفید بسته‌اند. خوشبختانه برخلاف گذشته، شبکه‌های اجتماعی و اینترنت امکان محدودسازی رسانه‌ای را بسیار کم کرده‌اند و به همین دلایل است که دانشجویان آمریکایی و غیرآمریکایی در مهمترین دانشگاه‌های آنجا اعتراضات گسترده‌ای را آغاز کرده‌اند که با همراهی نسبی استادان و دیگر نخبگان جامعه نیز مواجه شده‌اند.

البته، اهداف اعتراضات نیروهای فعال در جنبش اخیر، لزوماً در جزئیات با یکدیگر مشابه نیست؛ زیرا چندین هدف گوناگون آنان را در کنار یکدیگر متحد کرده است. اعتراض به پرداخت کمک به رژیم اسرائیل که وجاهت حقوق بشری هم ندارد، اعتراض به حمایت از جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی، اعتراض به جنگ، اعتراض به الیگارشی حاکم دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات، اعتراض به رسانه‌هایی که نسبت به موضوع اسرائیل سوگیری شدیدی دارند و... از جمله مطالبات و موضوعاتی است که می‌توان در میان طیف‌های متنوع و متکثر حاضر در این اعتراضات دانشجویی، آنها را مشاهده کرد.

اما فراتر از این تمایزات و دسته‌بندی‌های درونی، نتیجه اعتراضات در کلیت خود، معطوف به بیدار کردن وجدان‌های به‌خواب‌رفته به‌ویژه در ساختار حکومت است. هر حکومتی به میزانی که به این خواسته‌ تغییرات پاسخ دهد، به‌طور نسبی در مسیر درست قرار خواهد گرفت و به میزانی که خود را از تغییر محروم کند، دچار پسرفت و تصلب خواهد شد. .

متاسفانه این روزها محافل اقتدارگرای داخل کشور به‌جای آنکه از این موارد درس بگیرند و اجازه ندهند که اعتراضات جامعه و دانشجویان عمیق‌تر شود، به شکل غلطی نتیجه می‌گیرند که: «پس ما خوبیم!».

مواجهه نادرست غربی‌ها با دانشجویان و استادان و هنرمندان و نویسندگان خود واجد سویه‌های درس‌آموزی هم هست. آنان در پی پنهان‌کاری نیستند، گزارش‌ها و تصاویر آن اعتراضات و اقدامات پلیس مستقیم مخابره و منتشر می‌شود و طبعاً اگر دادگاهی هم باشد، علنی و با مقررات کامل دادرسی است.

اگر اعتراضات دانشجویی موجود در ایالات متحده ادامه یابد، به‌طور طبیعی بیش از آنکه با سرکوب نهایی و کامل روبه‌رو شود، با درس‌آموزی و موفقیت نسبی مواجه خواهد شد. جامعه سالم و متعارف جامعه‌ای نیست که هیچ اعتراض و یا خشونتی در آن نباشد. جامعه سالم راه‌هایی برای رسیدن به تفاهم و عبور مسالمت‌آمیز از اختلافات را دارد. این کار با ارجاع داوری نهایی به مردم و نیز وجود نهادهای مستقل چون نیروی مسلح و دستگاه قضایی مستقل شدنی خواهد بود و پس از هر اعتراض و حتی درگیری و بازداشت‌هایی، جامعه به وضعیت تعادلی و البته در یک پله بالاتر از گذشته قرار خواهد گرفت.